Met het einde in zicht…

Opeens merkte hij dat hij moeilijker ging lopen.
Een paar dagen later las hij wat er stond, maar snapte het niet meer.
Gelukkig kon hij de volgende dag al bij de huisarts terecht.
Die liet hem testjes doen en besloot hem door te sturen naar de spoedeisende hulp.
In het ziekenhuis werden scans gemaakt van zijn hoofd en lichaam.
Hij bleek een tumor in mijn hoofd te hebben. Hij moest meteen blijven, tussen hoop en vrees.
Zo snel mogelijk volgde een operatie. De uitslag kon niet slechter.
Met deze vorm van kanker kon hij niet overleven en had nog een paar jaar.

Hij was een positief ingesteld mens en wilde geen medelijden met mezelf hebben.
Er over praten met anderen zei hem zo weinig.  Wie kon zich in zijn situatie inleven? Wie snapte er wat hij meemaakte?
Er over praten met zijn vrouw werd ook lastig. Hij had genoeg aan zichzelf en zij ook aan haar verdriet.

De buurman had hem aangeraden eens te gaan praten met een dominee, maar daar voelde hij niet voor.  Hij kende niemand meer van de kerk.
Toch dacht hij er op door. Hij vroeg er naar bij de huisarts. Die verwees hem door naar een geestelijk verzorger. Zo kwam hij met mij in contact.

Bij het eerste gesprek zei hij meteen dat hij het niet wilde hebben over het geloof, of over andere moeilijke onderwerpen.  Hij zei: ‘Daar zou ik met een dominee nooit over hebben durven praten, want dan weet ik het antwoord al’. Mag je zelf een grens stellen aan het leven? ‘Hoe denk jij er over?’ had hij mij gevraagd. Maar ik zei dat het er niet om gaat wat ik vind. Hij wilde niet aftakelen en een kasplantje worden.

Toen het er tijdens een gesprek met zijn vrouw een keer over ging, zei ze: ‘Het is jouw beslissing, ik zal er altijd voor je zijn’. Dat ontroerde hem. Het was een intens moment onder elkaar. Later kwam de kwestie nooit een keer aan de orde. Hij zei: ‘Ik ga het wel afwachten, ik ga er nu niet meer al die energie in steken’. De maanden verstreken en hij wist dat het einde naderde. ‘Wil je er nog over praten hoe je het levenseinde voor je ziet?’ vroeg ik hem.
‘Nee, dat is niet nodig. Ik ben op en laat het leven los. ‘If you can’t hold on, than you’ve got to let it go’. Het is niet anders’.
Het was ontroerend eerlijk. De waarheid over je leven is altijd meer dan wat je er zelf van zegt.
Als jij niet meer verder kunt, word je gedragen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven