Het is belangrijk dat we elkaar in het leven geloven. Anders hebben we elkaar niets meer te zeggen. Wat maakt dat iets geloofwaardig is? Dat heeft niet alleen te maken met of de feiten waar en kloppend zijn, maar ook of de persoon die het over deze feiten heeft klopt.
Ben je pas geloofwaardig als je alleen de waarheid spreekt? Ongetwijfeld heeft dat er mee te maken. Als je alleen maar mooie praatjes hebt zonder dat je ernaar leeft, dan kom je niet betrouwbaar over. Maar wie maakt er geen fouten? Er is een overdreven hang naar perfectie, maar het lukt gewoon niet. En over wat waar is lopen de meningen sterk uiteen.
Daarbij komt dat het nog maar de vraag is of iemand die geen fouten maakt dan wél geloofwaardig is. Perfectie kan ook iets steriels hebben. Hoe mooi een verhaal ook gebracht wordt, het komt niet geloofwaardig over als daarin niet iets ons raakt. Want dat is er aan de hand als iets geloofwaardig overkomt: dan raakt het ons.
Wat is dat toch als iemand ons met zijn woorden raakt? Misschien is het wel dit dat we ons dan herkennen in de kwetsbaarheid van wat de ander naar voren brengt. De rafelranden van het leven horen erbij en wie dat onder ogen durft te zien heeft iets meer te zeggen dan alleen maar zinnen die kloppen.
Er is in onze dagen een overaccentuering van perfectie. Mensen krijgen management-trainingen om hun skills en vaardigheden te perfectioneren, want als je ook maar één fout maakt ben je af. Je moet op Instagram alleen maar je successen laten zien, want anders ben je er geweest. Maar dat alles maakt het leven echt niet geloofwaardig.
Wat dan wel? Zou het misschien de moed om te falen zijn dat het leven echt maakt. Wie durft er nog te falen? Kan het nog dat we elkaar ruimte geven om te falen? Een kind dat geen fout mag maken wordt faalangstig. Je duikt onder, want je weet dat er thuis anders wat zwaait. Zo gaat een kind een dubbelleven leiden.
Hoe hoger we de lat voor elkaar leggen hoe eerder we struikelen. Hoe banger we worden om te falen hoe onechter we worden. Hoe meer we de schijn van perfectie op moeten houden hoe ongeloofwaardiger onze verhalen zijn. Durven we toe te geven dat we fout zaten? Durven we te erkennen dat we feilbaar zijn? Of is daar geen ruimte voor?
Als er geen ruimte is voor falen, dan zijn we verkocht. Dan kan niemand terugkomen op zijn fouten en rekenen we elkaar op onze tekortkomingen af. Daarom raakt de Bijbel ook zo aan het leven als de boodschap niet is dat we niet mogen zondigen, maar dat er eerlijk gezegd wordt dat we niet moeten denken dat we niet kunnen zondigen.
De Bijbel is een boek over verliezers (Alain Verheij) en daarom raakt het mij zo. Het is uiterst geloofwaardig als verliezers hun verlies toegeven. Zulke mensen zijn er in de Bijbel dan niet gewéést, maar dan begint er voor hen pas een leven dat écht is. Wie durft toe te geven dat hij in zijn leven fout zat? Wees niet bang, want God is genadiger dan mensen! Er is een leven na de schandpaal.